W związku z niedługo odbywającą się wystawą o której pisałem w innym wątku (Uliczka Tradycji) ulepiłem coś związanego z tematem ów wystawy. Model wydawał się dość prosty i taki był. Ogólnie zajęło mi to 3 dni. Bez zbytniego udziwniania, waloryzowania etc.
Na początek może nieco historii samego samolotu:
W 1928 r. Aeroklub Francji zorganizował pierwszy Międzynarodowy Konkurs Samolotów Lekkich. Ideą tego konkursu było popularyzowanie lotnictwa sportowego i turystycznego oraz zachęcenie firm lotniczych do prac nad samolotami sportowymi i turystycznymi. Dlatego konkurs ten nie sprowadzał się jedynie do rajdu, czyli wyścigu, ale obejmował również konkurencje techniczne, dzięki którym oceniano samoloty pod względem konstrukcyjnym i użytkowym.
W konkursie tym, w roku 1928 wzięło udział 5 załóg angielskich, 2 niemieckie i 7 francuskich. (Ciekawy był program konkurencji technicznych, który wskazywał na najważniejsze problemy, z jakimi borykali się w tamtym czasie piloci sportowi. W programie tym było np. uruchomienie silnika na czas). Regulamin tego konkursu promował samoloty bezpieczne i ekonomiczne. Konkurs w 1928 r. Wygrał Niemiec Robert Lusser na seryjnym samolocie Klemm L 20.
Po doświadczeniach tego konkursu, Aeroklub Francji wystąpił do FAI z propozycją zorganizowania pod nazwą „Challenge Intrnational de Tourisme” cyklicznego konkursu samolotów turystycznych. Propozycja ta została przyjęta przez FAI oraz przez aerokluby Czechosłowacji, Francji, Niemiec, Rumuni, Szwajcarii i Włoch. Pierwsze zawody „Challenge” zostały zaplanowane w 1929 roku. W zawodach tych brały udział załogi z Niemiec, Francji, Anglii, Włoch, Szwajcarii i Czechosłowacji. Cały konkurs (próby techniczne i lot okrężny po Europie) wygrał Niemiec Fritz Morzik na samolocie
skonstruowanym przez W. Messerschmitta – BFW M-23 Wielkie zainteresowanie zawodami Challenge spowodowało, że na zawody w 1930 r. (organizowane przez Aeroklub Niemiec) zostało zgłoszonych aż 98 załóg, a wiele samolotów zostało zaprojektowanych i zbudowanych specjalnie na te zawody.
W zawodach w 1930 roku po raz pierwszy wystartowały załogi polskie. Zawody te wygrał ponownie Fritz Morzik na samolocie W. Messerschmitta – BFW M-23c. Najlepszy z Polaków – Stanisław Płonczyński zajął 19 miejsce na samolocie RWD-2.
Ponieważ regulamin tych zawodów został bardzo rozbudowany, jak również zaczęto zgłaszać bardzo dużo załóg, postanowiono je odbywać co dwa lata. W kolejnych zawodach, w roku 1932 doszło do wielkiej sensacji: zawody wygrał Franciszek Żwirko na samolocie RWD-6 wyprzedzając Fritza Morzika, który startowała na samolocie He-64c. Warto dodać, że kolejny Polak - Tadeusz Karpiński zajął 9 miejsce (również na samolocie RWD-6).
Kolejne zawody Challenge zostały zorganizowane przez Aeroklub Polski w 1934 r. Był to wielki sukces samolotów RWD-9 i ich pilotów.
Zawody wygrał Jerzy Bajan na samolocie RWD-9, a drugie miejsce zajął również Polak – Stanisław Płonczyński (też na RWD-9). Inne załogi startujące na RWD-9 zajęły miejsca 7 i 8. Byli to Polak – Jan Buczyński i Czech – Jan Anderle.
PWS-50
Samolot sportowy PWS-50 został skonstruowany przez W. Makowskiego i A. Bobka na zawody Challenge w roku 1930. Był to średniopłat konstrukcji drewnianej z fotelami załogi usytuowanymi obok siebie. PWS-50 został zbudowany w jednym egzemplarzu. W zawodach Challenge startował na nim Z. Babiński. Ukończył lot okrężny poza konkursem, ponieważ przekroczył dopuszczalny czas przelotu.
Po zawodach, samolot został zmodyfikowany poprzez zmianę położenia rury wydechowej. Był używany jako samolot – sportowo – turystyczny do 1933 r.
Konstrukcja:
Wolnonośny średniopłat całkowicie drewniany. Kadłub z czterema podłużnicami i drewnianymi wręgami, kryty sklejką (przód kryty blachą). Za kabiną bagażnik. Płat dwu dźwigarowy, drewniany, kryty do drugiego dźwigara sklejką, dalej płótnem. Podwozie stałe, trójgoleniowe z rur stalowych i z amortyzatorami olejowo – powietrznymi konstrukcji PZL.
Silnik czterocylindrowy, rzędowy ADC Cirrus Mk. III o mocy 95 KM, zbiornik paliwa o pojemności 100 l w kadłubie.
Dane techniczne:
Długość: 7,75 m
Rozpiętość: 11 m
Masa własna: 440 kg
Masa użyteczna: 280 kg
Prędkość maksymalna: 155 km/h
Prędkość przelotowa: 120 km/h
Prędkość minimalna: 70 km/h
Pułap: 2.700 m
Zasięg: 700 km
Model opracowano w skali 1:33 wg stanu z zawodów Challenge z roku 1930.
Link do modelu: http://modele-kartonowe.com/pws-50/index.html Wersja poprawiona przez KayFranz.
Na początek może nieco historii samego samolotu:
W 1928 r. Aeroklub Francji zorganizował pierwszy Międzynarodowy Konkurs Samolotów Lekkich. Ideą tego konkursu było popularyzowanie lotnictwa sportowego i turystycznego oraz zachęcenie firm lotniczych do prac nad samolotami sportowymi i turystycznymi. Dlatego konkurs ten nie sprowadzał się jedynie do rajdu, czyli wyścigu, ale obejmował również konkurencje techniczne, dzięki którym oceniano samoloty pod względem konstrukcyjnym i użytkowym.
W konkursie tym, w roku 1928 wzięło udział 5 załóg angielskich, 2 niemieckie i 7 francuskich. (Ciekawy był program konkurencji technicznych, który wskazywał na najważniejsze problemy, z jakimi borykali się w tamtym czasie piloci sportowi. W programie tym było np. uruchomienie silnika na czas). Regulamin tego konkursu promował samoloty bezpieczne i ekonomiczne. Konkurs w 1928 r. Wygrał Niemiec Robert Lusser na seryjnym samolocie Klemm L 20.
Po doświadczeniach tego konkursu, Aeroklub Francji wystąpił do FAI z propozycją zorganizowania pod nazwą „Challenge Intrnational de Tourisme” cyklicznego konkursu samolotów turystycznych. Propozycja ta została przyjęta przez FAI oraz przez aerokluby Czechosłowacji, Francji, Niemiec, Rumuni, Szwajcarii i Włoch. Pierwsze zawody „Challenge” zostały zaplanowane w 1929 roku. W zawodach tych brały udział załogi z Niemiec, Francji, Anglii, Włoch, Szwajcarii i Czechosłowacji. Cały konkurs (próby techniczne i lot okrężny po Europie) wygrał Niemiec Fritz Morzik na samolocie
skonstruowanym przez W. Messerschmitta – BFW M-23 Wielkie zainteresowanie zawodami Challenge spowodowało, że na zawody w 1930 r. (organizowane przez Aeroklub Niemiec) zostało zgłoszonych aż 98 załóg, a wiele samolotów zostało zaprojektowanych i zbudowanych specjalnie na te zawody.
W zawodach w 1930 roku po raz pierwszy wystartowały załogi polskie. Zawody te wygrał ponownie Fritz Morzik na samolocie W. Messerschmitta – BFW M-23c. Najlepszy z Polaków – Stanisław Płonczyński zajął 19 miejsce na samolocie RWD-2.
Ponieważ regulamin tych zawodów został bardzo rozbudowany, jak również zaczęto zgłaszać bardzo dużo załóg, postanowiono je odbywać co dwa lata. W kolejnych zawodach, w roku 1932 doszło do wielkiej sensacji: zawody wygrał Franciszek Żwirko na samolocie RWD-6 wyprzedzając Fritza Morzika, który startowała na samolocie He-64c. Warto dodać, że kolejny Polak - Tadeusz Karpiński zajął 9 miejsce (również na samolocie RWD-6).
Kolejne zawody Challenge zostały zorganizowane przez Aeroklub Polski w 1934 r. Był to wielki sukces samolotów RWD-9 i ich pilotów.
Zawody wygrał Jerzy Bajan na samolocie RWD-9, a drugie miejsce zajął również Polak – Stanisław Płonczyński (też na RWD-9). Inne załogi startujące na RWD-9 zajęły miejsca 7 i 8. Byli to Polak – Jan Buczyński i Czech – Jan Anderle.
PWS-50
Samolot sportowy PWS-50 został skonstruowany przez W. Makowskiego i A. Bobka na zawody Challenge w roku 1930. Był to średniopłat konstrukcji drewnianej z fotelami załogi usytuowanymi obok siebie. PWS-50 został zbudowany w jednym egzemplarzu. W zawodach Challenge startował na nim Z. Babiński. Ukończył lot okrężny poza konkursem, ponieważ przekroczył dopuszczalny czas przelotu.
Po zawodach, samolot został zmodyfikowany poprzez zmianę położenia rury wydechowej. Był używany jako samolot – sportowo – turystyczny do 1933 r.
Konstrukcja:
Wolnonośny średniopłat całkowicie drewniany. Kadłub z czterema podłużnicami i drewnianymi wręgami, kryty sklejką (przód kryty blachą). Za kabiną bagażnik. Płat dwu dźwigarowy, drewniany, kryty do drugiego dźwigara sklejką, dalej płótnem. Podwozie stałe, trójgoleniowe z rur stalowych i z amortyzatorami olejowo – powietrznymi konstrukcji PZL.
Silnik czterocylindrowy, rzędowy ADC Cirrus Mk. III o mocy 95 KM, zbiornik paliwa o pojemności 100 l w kadłubie.
Dane techniczne:
Długość: 7,75 m
Rozpiętość: 11 m
Masa własna: 440 kg
Masa użyteczna: 280 kg
Prędkość maksymalna: 155 km/h
Prędkość przelotowa: 120 km/h
Prędkość minimalna: 70 km/h
Pułap: 2.700 m
Zasięg: 700 km
Model opracowano w skali 1:33 wg stanu z zawodów Challenge z roku 1930.
Link do modelu: http://modele-kartonowe.com/pws-50/index.html Wersja poprawiona przez KayFranz.